Niets stond een spetterende jubileumeditie van de Open Zandwerver Voetgolf Kampioenschappen in de weg.
Herenboer JaapThijs Groot had het golfcomplex optimaal voorbereid en ontpopte zich vanaf het begin als een trotse en enthousiaste gastheer. Samen met de organisatie vanuit De Gemeenschapsveiling had hij bovendien de catering perfect op orde. Waar ook op het terrein, de bitterballen werden warm aangeleverd.
Aan de randvoorwaarden lag het dus niet.
Maar als snel werd deze middag duidelijk dat het voetgolfseizoen voor een groot deel van de deelnemers te lang had geduurd.
Kleine pijntjes werden grote blessures. Gerard Smook liet bij de 2e hole zijn maat, zoon Rick, al in de steek vanwege een liesblessure. Stefan Kappelhoff kon na 3 holes vanwege een blessure geen lange ballen mee spelen en moest zich beperken tot het korte werk. Gelukkig kon hij terugvallen op de exceptionele lange ballen van zijn maat, Frank Dekker. Ook Joost van Diepen viel bij de 2e hole al zwaar geblesseerd uit.
Ook de vorm was bij een aantal teams na het lange seizoen ver te zoeken tijdens dit evenement, voor velen toch het hoogtepunt van het Voetgolfseizoen. Oud-winnaars team Fred Ursem en team Rogier Kalwij waren geen schim van vroeger tijden. Voor hen lijkt het tijd om afscheid te nemen van dit podium en genoegen te nemen met het niveau van de Keukendivisie.
En waar teams terugvallen in niveau, staan andere teams op en pakken hun kans.
De emigratie naar Hoogwoud leek Tom Vlaar goed te hebben gedaan. Verlost van de druk te moeten presteren kwam hij met vader Marco dit keer dicht bij de eindoverwinning.
Ook team Thijs Leek, nieuwkomers op dit niveau, presteerden boven verwachting maar net niet goed genoeg om naast de titel Sjoelkampioen ook deze titel te pakken.
Overigens bleek deze middag maar weer dat simpel een AZ-shirtje aantrekken niet genoeg is om te presteren. Team Nick Vermeulen kan er over meepraten. En ook het zoeken naar een mobieltje tijdens het spel (Carnavalsprins Marius Boon) bleek niet bevorderlijk voor de concentratie.
De jury had het lastig deze middag. Door de vele (ook gefingeerde) blessures moest er creatief worden omgegaan met de spelregels. En omdat er fanatiek werd gespeeld, was de bewaking van fair play op dit uitgestrekte terrein een kwestie van goed opletten en snel rondrijden in de speciale terreinwagen. Toch was het de jury ontgaan wie hole 1 zo had gesaboteerd dat deze voor de meeste teams niet was te putten.
Aan het eind van de wedstrijddag bleek dat de top van het deelnemersveld dicht bij elkaar lag. Zowel bij de 1e als de 3e plaats hadden twee teams hetzelfde aantal punten. Volgens het wedstrijdreglement waren dan de individuele holes doorslaggevend.
Dat betekende uiteindelijk een 1e prijs voor Stefan Kappelhoff met zijn maat Frank Dekker die door zijn exceptionele kwaliteiten met de lange ballen de doorslag gaf.
Terechte winnaars? De discussie tijdens het afsluitende diner bleef lang onrustig. Maar dat veel teams wachten op een revanche in 2026 is wel duidelijk.